Mijn dochter en ik
Terwijl ik lees voel ik mijn dochter kijken; ik laat niets merken en lees rustig door.
Haar leven doet zich helder aan mij voor:
het zal in alles op het mijne lijken.
Niets kan ik doen, opdat zíj zal bereiken wat ik, amper gevonden, weer verloor; geen vindt van het geluk méér dan een spoor, ook zij niet en ook zij zal het zien wijken.
Ik sluit het boek. Wij zitten naast elkaar; geen woorden tusschen ons; slechts, even maar, de glimlach van de een tegen de ander.
't Is of ik in mijn eigen oogen staar,
en wat daar staat, het is als water klaar, wanneer ik langzaam in mijzelf verander.
Ed Hoornik
